Erkenning van het geleden leed is een belangrijk aspect van contextuele hulpverlening. Erkenning krijgt een verdiepende laag die verder gaat dan empathie en inleving doordat je als therapeut vraagt aan de cliënt, wie het leed heeft gezien of wie zijn inspanningen heeft gezien in alles wat hem is overkomen. Je zet het poppetje gebogen neer met schade (krijgertjes) erbij en ook anderen die het gezien hebben kunnen erbij gezet worden. Een volgende stap is het erkennen van de betrouwbare inzet van de cliënt zelf. Wanneer betrouwbaarheid heeft ontbroken heeft de cliënt een bepaalde manier gevonden om te komen waar hij nu is. Hij heeft coping strategieën (gekleurde vlakjes van foam) ontwikkeld ten goede of ten kwade. Alleen de cliënt zelf kan aangeven of de strategieën helpend waren of niet. Het is de taak van ons als hulpverleners om het inzetten van die copingstrategieën te erkennen.
E. probeerde op zondagmiddag wanneer het op zijn ongezelligst was thuis juist wat lekkers klaar te maken om onderling verbinding te creëren. Dit maakte haar doodmoe maar terugkijkend ziet ze toch de erkenning die haar vader en haar vriend haar gaven (“lekkere toastjes!”).
